روش تنش مجاز] [Allowable Stress Design (ASD) برای سالهای متمادی روش متداول در طراحی سازه میباشد. این روش بر پایه تئوری الاساتیسیته استوار میباشد و در طراحی بررسی میگردد که تنش ایجاد شده توسط بارها در یک عضو از تنش مجاز فراتر نرود. در سال 1986 انجمن فولاد آمریکا [American Institute of Steel Construction (AISC)] روش جدیدی با نام روش طراحی حالت حدی ] [Load and Resistance Factor Design (LRFD) را ارائه نمود. در طراحی به روش حالت حدی، بارهای ضریب دار جهت تعیین مقاومت به عضو فلزی اعمال میگردند و این مقاومت با ضرایبی مناسب کاهش داده میشود. روش بر پایه مقاومت (LRFD) پیش تر از سال 1970 در آیین نامه بتن آمریکا [American concrete institute (ACI 318)]مورد استفاده قرار میگرفت.
از نظر تاریخی با روش تنش مجاز (ASD) ، ساختمان های فلزی و کامپوزیت ایمن و قابل اعتمادی ساخته شده بود؛ با این حال روش تنش مجاز ناسازاگاری اثرات بارهای متنوع (بار زنده و مرده و …) و دوام (مقاومت برشی، خمشی، ترک و …) را در بر نمیگیرد. به همین دلیل روش حالت حدی (LRFD) دو مزیت اصلی نسبت به حالت تنش مجاز دارد. اول؛ در تحلیل روش حدی، نیاز نیست که مهندس رابطه خطی بین بار و تنش فرض نماید. دوم؛ ترکیب بارهای مختلفی (مرده، زنده، زلزله و …) جهت یافتن بحرانی ترین حالت قابل استفاده میباشند. به دلیل همین مزیت های روش حالت حدی (LRFD) ، در مراحل طراحی سازه فلزی استحکام قابل اطمینان بدست آمده و در بسیاری از موارد از نظر اقتصادی طراحی مرقون به صرفه تری خواهیم داشت.
منبع: www.ksoft.ir